Echte parmaham komt niet uit Parma.Verrassend, maar waar. Echte parmaham komt vooral uit Langhirano, zo'n twintig kilometer onder Parma. We strijken er neer in een café en bestellen een broodje. Met parmaham natuurlijk. Foutje. Zeg maar: blunder. Al na de eerste hap merk je dat je je pijnlijk hebt vergist. Echte parmaham verdraagt geen broodje. Daarvoor is het te fijn. Spec-ta-cu-lair delicaat.Dat de cafébaas van wanten weet blijkt geen wonder. Zijn vorige baan was bij een parmahamproducent. Nog geen kwartier later staan we er voor de deur, bij Pio Tosini. Anno 1905.In het kantoor van de secretaresse hangt er nogal wat Holland aan de muur. Een Vermeer-kopietje en twee ‘laaglandschappen’. De secretaresse kijkt ervan op. Ze had ze nog niet gezien, al hangen ze er al heel lang. Gek? Ach, zelf eten we al een leven lang 'parmaham’, maar wat weten we er eigenlijk van? Pas sinds een kwartier weten we wat voor een kloof er gaapt tussen een kopie en echte Prosciutto di Parma van de bovenste plank. De echte herken je aan het beeldmerk, een kroon met het woord PARMA erin. Bij wijze van statement is dat dan ook het eerste wat de man doet die ons gaat rondleiden. Hij zet ’m letterlijk op, zijn PARMA-pet.
See on cacciucco.nl
via Tumblr http://bit.ly/28JPbjN