‘Ciao lieverd, schatje, doetje, mijn hart, mijn leven’. Zo sluit een Siciliaanse moeder een telefoongesprek af met haar zoontje. Ze is namelijk een heel weekend van huis en dat is niet niks. We zijn op yogaweekend met een stel vrouwen en boven een bord pasta all’arrabbiata gaat de discussie er, ondanks de rustgevende middag, pittig aan toe. Stel, je zoontje van tien komt thuis en is doodmoe. Hij ligt op bed en vraagt je of jij even z’n broek uit wilt trekken omdat hij toch echt te moe is om dat zelf te doen. Dat mijn Florentijnse vriendin daar vriendelijk voor bedankte kon mijn Siciliaanse vriendin niet begrijpen. ‘Wat ben je toch koud,’ was haar reactie. Nou, kom maar eens in Nederland kijken, dacht ik bij mezelf.
Je hoeft hier maar even rond te lopen en je merkt het meteen; kinderen zijn de baas. Een jongetje klimt over de reling van de eeuwenoude Neptunusfontein naast Palazzo Vecchio en gaat vrolijk muntjes uit de vijver zitten vissen. Een politieman gaat terecht helemaal uit z’n dak en vraagt: ‘Waar is la mamma?’ La mamma kijkt in het ondeugende gezichtje van haar zoon, die zich volledig bewust is van zijn daad, en geeft hem een aai over zijn bol. Ze zegt vervolgens met een glimlach: ‘Niet meer doen hè, gekkie’. Mijn broek zakt daar van af. Soms is de conflictbehandeling echter aan het andere uiterste te vinden en wordt er zonder blikken of blozen een ferme corrigerende tik uitgedeeld als men dat nodig acht. De gulden middenweg hebben ze hier schijnbaar nog niet ontdekt.
See on desmaakvanitalie.nl
via Tumblr http://italianentertainment.tumblr.com/post/33246771854