Josy Verdonkschot kijkt naar de menukaart en probeert een keuze te maken. Geheel volgens Italiaanse traditie is het op deze donderdagochtend tot nog toe gebleven bij een flink aantal koppen koffie. Maar nu lunchtijd is aangebroken en de maag begint te knorren moeten we toch geloven aan iets meer dan een koekje. Een uitsmijter zou te makkelijk zijn. De Caprese dan maar? Met mozzarella en tomaten wel zo Italiaans. “Het probleem is natuurlijk dat die mozzarella naar niks smaakt,” zucht Verdonkschot. “Dat doen ze in Italië toch beter.”
De afgelopen drie jaar was de 56-jarige Verdonkschot werkzaam in Italië als hoofdcoach van de vrouwen en kon hij naar hartelust genieten van het Italiaanse eten. In de machocultuur van de Azzurri moest Verdonkschot het damesroeien opbouwen, iets wat tot dan toe nauwelijks gelukt was. Geen wonder: van de vrouw wordt in Italië verwacht dat ze niet te ver van huis gaat, lekkere gerechten tevoorschijn kan toveren uit de keuken en vooral niet al te veel olympische ambities heeft. Roeien is een mannensport. Met veel spierballen en zongebruinde torso’s, grote praatjes en schalkse knipogen richting het vrouwelijke geslacht. En tegelijkertijd ook met alle narcistische trekjes van dien.
See on nlroei.nl
via Tumblr http://italianentertainment.tumblr.com/post/35324831738