Italianen noemen hun land graag il bel paese, het mooie land. Maar afgelopen weekeinde leek de schoonheid Italië te hebben verlaten. Uit een treurige hemel die in Nederland niet had misstaan, vielen eerst gore vette druppels die straten in rivieren veranderden. Toen begon de modder uit de beken en goten te stromen, steeds bruiner, en in de loop van het weekeinde viel de plakkerige sneeuw.
Probeer dan de heuvelrug of de kruin van de bomen te ontwaren die je normaal tegen een strakke blauwe hemel mag verwachten. Alsof het klimaat zich aan de gemoedstoestand van de natie had geconformeerd. Want het ergste wat we zagen, waren de gesloten gezichten, waar de glimlachen waren verdwenen. Dorre gelaten en hangende schouders vol vocht. In de supermarkt hadden het vrolijke geroezemoes en het luidruchtige geroep tussen klanten plaatsgemaakt voor een stilte vol zuchten en dampende jassen. Dat dit volk, met een fatalisme dat alle hoop op een betere toekomst leek te hebben vernietigd, nog zou willen stemmen, verbaasde me het meest.
Italianen ondervinden de crisis als een straf die ze zelf niet hebben verdiend. Het is de schuld van de ander: de corrupte en stelende politici, de onmacht van de overheidsdienaars, de bureaucratie en de incompetente bestuurders. Dat ze er zelf alles aan doen om hun goederen en diensten zoveel mogelijk zwart af te rekenen, vergeten ze voor het gemak. Uit gesprekken met vrienden en kennissen doemt dezelfde boodschap op: ons treft geen blaam, we zijn de slachtoffers van iets groter en oncontroleerbaar dat ons in een zee van ongeluk en misère laat verdrinken.
Maar gevaarlijker in mijn ogen is het anti- Europa sentiment dat overal opstijgt, soms gelardeerd met anti-Duitse gevoelens en hatelijkheden jegens bondskanselier Merkel.
See on trouw.nl
via Tumblr http://italianentertainment.tumblr.com/post/44128166205